STAGE Αλήθειες και Υπερβολές

Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σχετικά με την τύχη των νέων ανθρώπων που απασχολούνται στο πρόγραμμα STAGE  έχει δημιουργήσει μεγάλη συζήτηση και σοβαρές εντάσεις.

Έχει δίκαιο η νέα κυβέρνηση, αντιμετωπίζοντας ριζικά ένα πρόβλημα που διαιωνίστηκε για αρκετά χρόνια ή πρόκειται για μια νέα, συνηθισμένη, περίπτωση ρεβανσισμού;

Θα επιχειρήσω λοιπόν να προσεγγίσω το καυτό ζήτημα, προσπαθώντας να αποφύγω τη θέση-στάση, του πολιτικού χώρου, στον οποίο ανήκω.

Κατ’ αρχήν τα προγράμματα STAGE είναι προγράμματα εργασιακής επιμόρφωσης – εμπειρίας. Χρηματοδοτούνται από την ευρωπαϊκή ένωση (σσ τα χρήματα προέρχονται από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και μπορεί να πληρώνονται ακόμη και σε δεύτερο χρόνο). Ως εδώ όλοι συμφωνούν.

Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που συμμετείχαν στα εν λόγω προγράμματα, εργασθήκαν για δώδεκα ή δεκαοκτώ μήνες συνολικά. Μετά τη λήξη των συμβάσεών τους, αποχώρησαν προσβλέποντας στην μοριοδότηση – και μόνο- που τους έδινε η εν λόγω απασχόληση.

Κάποιες άλλες, όμως, κατηγορίες νέων συνέχισαν να απασχολούνται για χρονικό διάστημα που ξεπερνά τα τρία χρόνια και προσεγγίζει τα πέντε. Πάντα μέσω των ανανεώσεων των συμβάσεών τους. Υπηρεσίες όπως ο ΟΑΕΔ, το ΙΚΑ, οι προνοιακές δομές Υγείας κ.α. στήριξαν σε ένα μεγάλο βαθμό την ομαλή λειτουργία τους στα «παιδιά των STAGE». Μετά από τόσο χρόνο είναι επόμενο, αυτοί οι άνθρωποι να προσφέρουν ουσιαστικό έργο, καλύπτοντας τις «πολυσυζητημένες» πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Επιπλέον φαίνεται πως οι προαναφερθείσες υπηρεσίες είναι απίθανο να συνεχίσουν να λειτουργούν ομαλά, χωρίς τις προσφερόμενες από τους STAGIERS υπηρεσίες.

Υπάρχει ένα σοβαρό λάθος της προηγούμενης κυβέρνησης.

Καλό ήταν το πρόγραμμα STAGE.

Όσο όμως λειτουργούσε μέσα από τις συνθήκες του ορισμού του. Μόνο, δηλαδή, αν περιοριζόταν στην εργασιακή επιμόρφωση των δώδεκα ή δεκαοκτώ μηνών. Μόνο αν κυριαρχούσε η δεδομένη συνθήκη του συγκεκριμένου χρόνου και της απουσίας κάθε περεταίρω προσδοκίας. Όμως δυστυχώς δεν έγινε έτσι. Γιατί είναι ανθρώπινα αναμενόμενο, όσοι παρέμειναν για αρκετά χρόνια, να προσδοκούσαν τη μονιμοποίησή τους.

Υπάρχει σοβαρή αναλγησία της σημερινής κυβέρνησης. Όσο και αν κληρονόμησε μια προβληματική κατάσταση, δεν αναζήτησε λύση, αλλά οχυρώθηκε πίσω από τη δύναμη που της πρόσφερε το εκλογικό αποτέλεσμα. Προσέδωσε στους νέους STAGIERS χαρακτηριστικά κομματικού στρατού, που ευνοηθήκαν με «αδιαφανείς», για την ίδια, διαδικασίες. Ακόμη όμως και αν είναι έτσι, ξεχνά πως αυτοί οι άνθρωποι εργαστήκαν σκληρά όλα αυτά τα χρόνια, ευελπιστώντας σε ένα καλύτερο γι’ αυτούς μέλλον. Ξεχνά πως κάλυπταν στην ουσία πάγιες και διαρκείς ανάγκες, συνιστώντας ένα σημαντικό-γερό κρίκο στη λειτουργία της κρατικής μηχανής. Ξεχνά, όμως, πάνω απ’ όλα, πως μια κυβέρνηση κρίνεται και από την ευαισθησία της, ακόμα και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει χρονίζοντα κοινωνικά προβλήματα.

Αξίζει να θυμηθεί κανείς, πως το 2004 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προσπάθησε να δώσει λύση στο  τεράστιο, τότε, ζήτημα των συμβασιούχων. Μονιμοποίησε τότε , με δική της νομοθετική πρωτοβουλία, περίπου 37.000 συμβασιούχους. Είχε κατηγορηθεί η κυβέρνηση τότε, πως βοήθησε ανθρώπους που προέρχονταν από την παράταξη του ΠΑΣΟΚ. Κυριάρχησε ωστόσο η άποψη, πως οι τότε συμβασιούχοι είχαν συρθεί σε μια πολύχρονη ομηρία και θα έπρεπε η νέα κυβέρνηση να δώσει μια λύση.

Σήμερα  αντίστοιχη ομηρία είναι τα παιδιά των STAGE.

Σ’ αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση αποδεικνύει πως κυριαρχείται από ρεβανσισμό και αναλγησία. Μάλιστα αυτό διογκώνεται, όταν στην απόφασή της για το διωγμό αυτών των νέων ανθρώπων, συμπεριλαμβάνεται και η επιλογή της για τη μη μοριοδότηση τους λόγω προϋπηρεσίας, σε όποιο μελλοντικό διαγωνισμό. Εκμηδενίζοντας έτσι, έστω και μικρά οφέλη, που θα μπορούσαν να έχουν με την πολυετή παροχή των υπηρεσιών τους στο δημόσιο τομέα, έναντι όντως αστείων, πενιχρών οικονομικών ανταλλαγμάτων.

Η σημερινή κυβέρνηση όμως παρουσιάζεται εξαιρετικά ανακόλουθη και για έναν επιπλέον λόγο. Ήταν οι ίδιοι άνθρωποι, που με τους νόμους 2738/1999 και 2839/2000, μονιμοποίησαν «μέσα σε δύο νύχτες» μερικές χιλιάδες ανθρώπων , που εκείνη την περίοδο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ απασχολούνταν στα προγράμματα STAGE. Είναι βέβαιο κατά τη γνώμη τους, πως σ’ αυτή την περίπτωση δεν κυριάρχησε ο κομματισμός και η ευνοιοκρατία.

Η προφανής εξέλιξη για τους εργαζόμενους στα προγράμματα STAGE  αποδεικνύει πως από τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λείπουν πολλά πράγματα. Δεν είναι αρκετή μια ευρεία εκλογική νίκη να δικαιολογεί συμπεριφορές κοινωνικής αναλγησίας και υποκριτικής διάθεσης για προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ από δω και πέρα. Ούτε μπορεί το πρώτο μέλημα μιας κυβέρνησης να είναι η εκδίκηση από κάποιους ανθρώπους, που όπως και να το κάνουμε δεν ήταν δα και οι πλέον ευνοούμενοι.

Αυτές οι πρακτικές εξακολουθούν να τραυματίζουν τη σχέση της πολιτικής με την κοινωνία. Πάνω απ’ όλα όμως αποδεικνύουν πως η νέα κυβέρνηση δεν έρχεται από το μέλλον, όπως συχνά τόνιζε ο κ Παπανδρέου, αλλά  ήδη στην αρχή της θυμίζει το γνωστό ΠΑΣΟΚ από το παρελθόν.

Όλα όμως, όσα συμβαίνουν και απομακρύνουν την πολιτική από τον πραγματικό της στόχο, φθείρουν τις κυβερνήσεις, αποδεικνύοντας την αδυναμία τους να αλλάξουν πραγματικά.