ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ: ΓΕΝΝΑΙΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ;

Εδώ και αρκετό καιρό ξεκίνησε η συζήτηση για τη σημαντική μεταρρύθμιση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που επιβάλλεται από τα σύγχρονα δεδομένα. Έτσι μετά από ένα μεγάλο διάστημα ατέρμονων συζητήσεων και προσδοκιών, η κυβέρνηση κατέθεσε την πρότασή της για τον αναμενόμενο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΙΙ, που πλέον φέρει την ονομασία ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ.

Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου έχει συμφωνήσει στην αναγκαιότητα της επικείμενης μεταρρύθμισης. Όλοι επιθυμούμε  μια αναβαθμισμένη τοπική αυτοδιοίκηση με αρμοδιότητες, που αναβαθμίζουν το ρόλο της και ταυτόχρονα αναβαθμίζουν τις προσφερόμενες προς τους πολίτες υπηρεσίες.

Οι ίδιοι οι πολίτες αντιλαμβάνονται πως είναι προτιμότερο μια μεγάλη «γκάμα» υπηρεσιών να προσφέρεται από μια «κοντινή» διοικητική δομή σ’ αυτούς, όπως είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Προφανώς ο Καλλικράτης έχει σαν στόχο τη δημιουργία Δήμων, που θα έχουν δύναμη και δυνατότητα να αναλάβουν  ένα σημαντικότερο ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Άλλωστε, μόνο σε μια τέτοια περίπτωση έχει σημασία να προχωρήσουμε στην εν λόγω μεταρρύθμιση.

Είναι αναμενόμενο, οι νέες δημοτικές δομές να έχουν τη δυνατότητα σε ένα συγκεκριμένο βάθος χρόνου, να αναλάβουν την πρωτοβάθμια περίθαλψη, την πρωτοβάθμια παιδεία, τις υπηρεσίες που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη (πολεοδομίες, υπηρεσίες μεταφορών κλπ).

Τα κρίσιμα ερωτήματα που οφείλει πλέον να απαντήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μετά την επιλογή της να προχωρήσει στον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ, εστιάζονται στα κριτήρια ή μάλλον το κριτήριο με το οποίο θα γίνουν οι νέες δομές. Με άλλα λόγια, ποιο θα είναι το κριτήριο των συνενώσεως των παλαιών «Καποδιστριακών» δήμων προκειμένου να δημιουργηθούν οι νέοι «Καλλικρατικοί».

Επειδή πολλά έχουν ακουστεί και σ’ αυτή την κρίσιμη για τη χώρα μας συγκυρία η αξιοπιστία της πολιτικής είναι το πλέον ζητούμενο, όφειλε η κυβέρνηση να προχωρήσει στον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ  με ένα συγκεκριμένο, σοβαρό και δίκαιο πλάνο. Με άλλα λόγια, για τη δημιουργία των νέων δήμων έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψιν ένα αδιαμφισβήτητο απ’ όλους κριτήριο. Τα κριτήριο αυτό, το λεγόμενο μείζον κριτήριο για τη χωροταξική διαμόρφωση των νέων δήμων, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το πληθυσμιακό. Μόνο με κριτήριο τον κατώτατο πληθυσμό θα έπρεπε να γίνει μια τέτοια γενναία μεταρρύθμιση, αν θέλουμε να λειτουργήσει στο μέλλον.

Μόλις χθες η κυβέρνηση κατέθεσε την πρότασή της για το χωροταξικό. Η πρόταση για το νομό Καρδίτσας αναφέρεται σε έξι δήμους.

Οι τέσσερεις παλαιοί –Καρδίτσα, Σοφάδες, Παλαμάς, Μουζάκι (σσ τον ονομάζει πλέον δήμο Παμίσου) – ο δήμος Πλαστήρα και ο δήμος Αργιθέας. Για τη δημιουργία του δήμου Αργιθέας έχω –επανειλημμένα- εκφράσει την άποψή μου. Ιδιαίτερη περιοχή με πολλά προβλήματα. Αν η κυβέρνηση θεωρεί πως τα μικρά μας νησιά μπορούν να συνιστούν αυτοτελείς δήμους, κάλλιστα με κριτήριο κατ’ αντιστοιχία την «ορεινότητα», η Αργιθέα μπορεί να σταθεί μόνη της, με αμφίβολες –ωστόσο- εξελίξεις.

Αν θα εξετάζαμε την περιοχή μας το Νομό Καρδίτσας, μια ρεαλιστική πρόταση θα ήταν οι νέοι δήμοι να έχουν τουλάχιστον 20,000 κατοίκους πληθυσμό ο καθένας. Με αυτό τον τρόπο θα δινόταν η δυνατότητα σε κάθε νέο δήμο να διαθέτει δικές του, ολοκληρωμένες, διοικητικές, οικονομικές, τεχνικές υπηρεσίες, καθιστώντας τον απευθείας συνομιλητή των δομών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντιλαμβάνεται κανείς πως σ’ αυτή την περίπτωση η επιλογή είναι συγκεκριμένη. Ο νομός Καρδίτσας θα έπρεπε να έχει τέσσερεις  Δήμους.

Την πιθανή δυσαρέσκεια ή διαφορετική άποψη πολλών, καλύπτει σε μια τέτοια περίπτωση το αδιαμφισβήτητο κριτήριο, που θα έθετε η κυβέρνηση.

Τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση προχωρά σε μια  άλλη επιλογή, οφείλει να είναι πειστική και να το αιτιολογήσει επαρκώς. Πως μπορεί όμως, στην προαναφερθείσα εξέλιξη, να αιτιολογήσει κανείς με επάρκεια τη μη δημιουργία του Δήμου  Σμοκόβου (Ταμάσι – Μενελαίδα), όταν ο τελευταίος φέρει τα ίδια χαρακτηριστικά με τον υπό σύσταση δήμο Πλαστήρα;

Επιπλέον, πως μπορεί κανείς να αντισταθεί στην εκφρασμένη βούληση των τοπικών κοινωνιών των δήμων Παμίσου και  Σελλάνων, όταν η πιθανή συνένωσή τους δημιουργεί τον μεγαλύτερο πληθυσμιακά δήμο, μετά τους τέσσερεις παλαιούς;

Επίσης πως είναι δυνατόν να λειτουργήσουν δήμοι δύο, τουλάχιστον, ταχυτήτων – κάποιοι πολύ μικροί, κάποιοι ιδιαίτερα μεγάλοι;

Και αφού επιμένει στην άποψη των μικρότερων, ευέλικτων δήμων, πως δημιουργεί δήμους με 35-40 δημοτικά διαμερίσματα;

Είναι υποχρεωμένη η κυβέρνηση να πείσει την κοινωνία για τις επιλογές της.

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και ρεαλιστές, από τη στιγμή που η συζήτηση ξεφεύγει από τους τέσσερεις μεγάλους δήμους, μπορούμε να σταθούμε στον αριθμό οκτώ και μόνο (Καρδίτσα, Σοφάδες, Παλαμάς, Μουζάκι, Πλαστήρας, Σμόκοβος, Πάμισος-Σέλλανα, Αργιθέα). Έτσι ικανοποιούνται τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών και ταυτόχρονα εξακολουθεί να κυριαρχεί μια αίσθηση δικαιοσύνης.

Φαίνεται όμως, πως σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για το πολιτικό μας σύστημα, η κυβέρνηση «μεταρρυθμίζει» με μοναδικό γνώμονα το μικροκομματικό της όφελος. Το μοναδικό της ενδιαφέρον εστιάζεται στις επερχόμενες Αυτοδιοικητικές εκλογές.

Σε μια στιγμή που η Πατρίδα μας παραπαίει και η οικονομία μας βυθίζεται.

Οφείλοντας ταυτόχρονα να αιτιολογήσει επαρκώς την αναγκαιότητα διάθεσης των πολλών- πραγματικά- χρημάτων, που απαιτεί η διοικητική μεταρρύθμιση του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.

Δυστυχώς οι επιλογές της κυβέρνησης ενισχύουν  την άποψη ότι  το πολιτικό μας σύστημα,  που προφανώς εκφράζεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και όπως λειτουργεί,  απλά αυξάνει  την ήδη εγκατεστημένη αναξιοπιστία της πολιτικής απέναντι στην κοινωνία και τους πολίτες.