ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;

Ο Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, προεκλογικά, έλεγε «Λεφτά υπάρχουν» για να υποστηρίξει  τις εξαγγελίες του. Μετεκλογικά, και  κάτω από το βάρος του δημοσιονομικού προβλήματος, πέρασε στην αντίθετη όχθη. Υποβάλλει διαρκώς  το ερώτημα «Πού πήγαν τα λεφτά;», θέλοντας κυρίως να ασκήσει πίεση στην προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Μια μικρή φράση με τέσσερες μικρές λέξεις διατυπώνει ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα του σύγχρονου ελληνικού κράτους, που περιμένει την απάντησή του.

Την τελευταία τριακονταετία εισέρευσε στα ταμεία του κράτους ένας πακτωλός χρημάτων. Το 1980 η Ελλάδα έγινε μέλος της ΕΕ (ΕΟΚ) και άρχισε η εισροή των οικονομικών πακέτων στήριξης, τα περισσότερα από τα οποία διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ Η χώρα δανείστηκε από το εξωτερικό 300 δις ευρώ για επενδύσεις, εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση της βιομηχανίας, του εμπορίου, της γεωργίας, της δημόσιας διοίκησης, ανάπτυξης των υποδομών, προκειμένου να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει επιτυχώς τον ανταγωνισμό των ανεπτυγμένων οικονομιών της ΕΕ.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ευφορίας εγκαταστάθηκε μια εντελώς λάθος νοοτροπία. Όχι μόνο δεν έγινε εκσυγχρονισμός, αλλά οι περισσότερες βιομηχανίες έκλεισαν. Η διαφθορά και η σπατάλη στον δημόσιο τομέα φούντωσαν. Τα δημόσια έργα, τα ολυμπιακά έργα εκτελέσθηκαν με τον περίφημο μαθηματικό τύπο, που έβγαζε μειοδότη εκείνον που έδινε σχεδόν τη μικρότερη έκπτωση, με αποτέλεσμα να αποκομίζουν οι εργολάβοι υπερβολικά κέρδη και να ζημιώνεται το δημόσιο με τεράστια ποσά. Ο διογκωμένος δημόσιος τομέας είναι μια επιπλέον απάντηση στο «πού πήγαν τα χρήματα;». Όπως και το τρομακτικό φαινόμενο κακοδιαχείρισης και διαφθοράς στους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Και η λίστα μπορεί να συμπληρωθεί και με ένα σωρό άλλα παραδείγματα σπατάλης στην Υγεία, στις αμυντικές δαπάνες, στην διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων και στην εξυπηρέτηση συντεχνιακών αιτημάτων.

Τα λεφτά πήγαν παντού λοιπόν. Και τώρα που ξέρουμε πού πήγαν τα λεφτά, μήπως έφτασε η στιγμή να αναζητήσουμε τι πρέπει να γίνει; Η χώρα λοιπόν χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση, και όχι μια κυβέρνηση, που επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες, πως χωρίς δική της υπαιτιότητα, έχει καταστεί υπηρεσιακή, αναγκασμένη να διεκπεραιώνει έξωθεν αποφάσεις. Το κυβερνητικό επιτελείο οφείλει να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και ότι αυτό που απαιτείται είναι σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα.

Χρειαζόμαστε λοιπόν άμεσα ένα αποτελεσματικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα δημοσιονομικών περικοπών, που θα καταργήσει τις δημόσιες σπατάλες, χωρίς να θίξει όμως την κοινωνική διάσταση της πολιτικής. Ταυτόχρονα πρέπει άμεσα να τεθεί σε εφαρμογή ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό σχέδιο, που θα να ανοίξει τις ευκαιρίες για επενδύσεις και θα διαχειριστεί αποτελεσματικά τον εθνικό μας πλούτο, ώστε από το δημόσιο έλλειμμα να περάσουμε στο εθνικό πλεόνασμα.