ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ.

Οι εικόνες του αιμόφυρτου πρώην υπουργού κ. Χατζηδάκη, που έκαναν το γύρο του κόσμου, ξανάφεραν εικόνες, μιας άλλης εποχής, που όλοι πιστεύαμε ότι αφήσαμε πίσω, καθώς η δημοκρατία μας ωρίμαζε. Μας γύρισε στα χρόνια των  προπηλακισμών και των ξυλοδαρμών οδηγών λεωφορείων, από «οργισμένους εργαζόμενους», με την προτροπή συνδικαλιστών και την ανοχή πολιτικών κομμάτων. Μας θύμισε συνδικαλιστές, που πρωταγωνιστούσαν στις ειδήσεις των 8:30, που απειλούσαν θεούς και δαίμονες, στο όνομα των «δημοσιών» Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και της περιουσίας του Ελληνικού λαού.

Από την άλλη το πολιτικό μας σύστημα απέτυχε στην αποστολή του. Κατ’ αρχήν γιατί δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα σοβαρό, δυνατό κράτος. Έτσι δεν διασφαλίστηκε η συνέχειά του και κατ’ επέκταση το αίσθημα «ασφάλειας» στους πολίτες. Αποτέλεσμα η κυριαρχία ενός καθεστώτος ατιμωρησίας, που προβληματίζει, αλλά και προκαλεί τους πολίτες. Στα μάτια του κόσμου όλοι είναι ίδιοι. Όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι. Και αυτοί, που φέρουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Και αυτοί, που επέλεξαν μια διαδρομή αξιοπρέπειας και δεν προκάλεσαν. Που δεν μεταχειριστήκαν στην πολιτική τους διαδρομή τον λαϊκισμό, προκειμένου να επιβιώσουν και να συντηρηθούν σε ένα καθεστώς, που παράγει ανυποληψία.

Ωστόσο το πολιτικό σύστημα οφείλει να συνειδητοποιήσει, πως η  κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Υπάρχει κόσμος, που βρίσκεται σε απόγνωση. Και η απόγνωση είναι κακός σύμβουλος. Οδηγεί τον άνθρωπο σε αντιδράσεις πέρα από τα όρια του. Αυτό βέβαια δεν έχει σχέση με τους λίγους, τους «επαγγελματίες» των επεισοδίων, η δράση των οποίων αμαυρώνει τους κοινωνικούς αγώνες και τις εκδηλώσεις της πλειοψηφίας. Έχει να κάνει  με τον απλό πολίτη, που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα και αρχίζει να στρέφει την οργή του επί δικαίων και αδίκων.

Αναμφίβολα το πρόσφατο γεγονός σε βάρος του κ. Χατζηδάκη είναι καταδικαστέο, ανεξαρτήτως της ιδιότητας του. Γιατί η βία δεν συνάδει σε πολιτισμένες κοινωνίες, και ασφαλώς δεν απαντά κατά κανένα τρόπο στα προβλήματα, που αυτές αντιμετωπίζουν. Αυτού του είδους οι πρακτικές, με τέτοιες νοοτροπίες διχαστικές και παθιασμένες, οδηγούν την κοινωνία σε διαίρεση.  Και δεν μπορούμε να δικαιώσουμε σε καμία περίπτωση τις συμπεριφορές μιας μικρής αλλά θορυβώδους μειοψηφίας, που κρύβεται πίσω από την ανωνυμία της και εξαφανίζεται μέσα στον απρόσωπο όχλο.

Εκείνο που χρειαζόμαστε τούτην την ώρα είναι εθνική συνεννόηση και κοινωνική αλληλεγγύη.  Αλλά και απομόνωση όσων επωφελούνται της κρίσης για να δυναμιτίσουν την κοινωνική συνοχή. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι πολιτικοί, εφόσον κρίνονται στην συνείδηση των πολιτών ανεπαρκείς αλλάζουν με την ψήφο τους και αν αποδειχτούν επίορκοι λογοδοτούν στην δικαιοσύνη. Δεν τιμωρούνται από λαϊκά δικαστήρια, δεν καταδικάζονται δια βοής και λιντσάρονται. Αυτές οι πρακτικές, που περιορίζουν την δημοκρατία μας,  ανήκουν σε άλλες εποχές, μίσους και αλληλοσπαραγμού, που ιστορία καταδίκασε.