Με επένδυση ελπίδων καλωσόρισε ο ελληνικός λαός τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς. Το «νέο» κυβερνητικό σχήμα που θα αντικαθιστούσε τον «παλαιοκομματισμό των μνημονίων».

Όμως, μετά από τον πολυήμερο τοκετό των διαπραγματεύσεων και τα αλλεπάλληλα eurogroup, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση μιας «επαναδιαπραγμάτευσης» η οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από… το ίδιο ακριβώς μνημόνιο που (δεν) αγαπήσαμε—με μοναδική εξαίρεση την επικαιροποίηση των ούτως ή άλλως μη ρεαλιστικών στόχων πλεονάσματος, όπως άλλωστε είχε με σαφήνεια ζητήσει και η Νέα Δημοκρατία.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ δεσμεύθηκε να συνεχίσει την ίδια ακριβώς μνημονιακή πορεία για τους επόμενους τέσσερις μήνες, ώστε να μην βγάλουν οι εταίροι μας την πρίζα. Την προηγούμενη Παρασκευή η χώρα μπορεί να γλύτωσε τον ξαφνικό θάνατο, αλλά παραμένει στην εντατική. Και μετά από τους τέσσερις αυτούς μνημονιακούς μήνες, να συμφωνήσει ξανά και εξ υπαρχής σε νέο μνημόνιο για την επόμενη περίοδο… Και αναφερόμαστε φυσικά σε μνημόνιο, γιατί όσο και να αλλάζουν τα ονόματα η διαδικασία παραμένει η ίδια. Η εξωτερική χρηματοδότηση της χώρας με δόσεις προϋποθέτει μέτρα, στόχους, ισοδύναμα και αξιολόγηση.

Βέβαια, το μεγάλο κέρδος των διαπραγματεύσεων είναι ότι πλέον δεν μιλάμε επισήμως για «μνημόνιο», αλλά το λέμε είτε «συμφωνία-γέφυρα» είτε «συμβόλαιο». Πλέον δεν λέμε την τρόικα «τρόικα», αλλά την λέμε «θεσμούς»… Τι χάσαμε; Σίγουρα χρήματα. Το μαξιλάρι των 11,5 δις από τα διαθέσιμα των τραπεζών, τα οποία περνούν στην κατοχή και την διαχείριση των «θεσμών».

Ας υπενθυμίσουμε, πως ένα μεγάλο μέρος του περίφημου προγράμματος της Θεσσαλονίκης αντλούσε την χρηματοδότηση του από αυτά τα κεφάλαια, που πλέον δεν τα διαθέτουμε. Η πρώτη μεγάλη τρύπα του κυβερνητικού προγράμματος.

Μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση οπισθοχωρεί άτακτα. Τόσο μάλιστα, που οι εσωκομματικές γκρίνιες, που προκύπτουν, τους οδηγούν σε σκέψεις για πρωτόγνωρα θεσμικά ατοπήματα, όπως συμβαίνει όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας διαλέγεται με το κομματικό «κονκλάβιο» για τον αν πρέπει ή όχι η νέα συμφωνία να έρθει στο ελληνικό κοινοβούλιο. Κατά πρωτοφανή τρόπο ο κ. Τσίπρας θέτει υπό την κομματική έγκριση, τις αυτονόητες επιταγές του Συντάγματος και λειτουργίες του πολιτεύματος.

Προσγειωμένη πλέον στην πραγματικότητα, που επιβάλλει η ευθύνη του να διοικείς την χώρα, η κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναδιπλώνεται εντυπωσιακά. Στα συρτάρια μένουν πολλές προεκλογικές υποσχέσεις. Η προστασία της πρώτης κατοικίας παραμένει στο επίπεδο της συμφωνίας κυρίων μεταξύ της κυβέρνησης και των μεγάλων τραπεζών, όπως δηλαδή είχε συμφωνηθεί και πριν. Οι εξ ορισμού «αφορισμένες» ιδιωτικοποιήσεις-εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας, κατά την αριστερή φρασεολογία, θα συνεχιστούν κανονικά. Και μπορεί η τύχη του ΕΝΦΙΑ να είναι μετέωρη, αλλά τα προϋπολογισμένα φορολογικά του έσοδα παραμένουν ως έχουν και 2,5 δις € αναζητούνται.

Ακόμα η πρόθεση για αύξηση του κατώτατου μισθού μετατρέπεται σε… φιλοδοξία, σε βάθος χρόνου και κατά τέτοιο τρόπο, που να διασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές απασχόλησης και αυτό μετά από συνεννόηση με τους «θεσμούς».

Όλα αυτά μας δείχνουν, τελικά, τα όρια της διαπραγμάτευσης των συμφωνηθέντων με τους εταίρους μας. Η ρητορική για την κατ’ ουσία μονομερή ακύρωση αυτών των συμφωνηθέντων, για την ακύρωση των συμβάσεων που μας παρείχαν τον δανεισμό, χάρη στον οποίο το κράτος μπορούσε να συνεχίσει την πορεία του, αποδείχθηκαν προεκλογικοί λεονταρισμοί. Και ξεχάστηκαν μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα. Η νηφαλιότητα μας επιβάλλει να υπενθυμίσουμε ότι ακριβώς αυτή ήταν η θέση μας καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο. Πως η μόνη ευρωπαϊκή προοπτική σταθερότητας είναι η συνέχιση των συμφωνηθέντων, με μοναδική εναλλακτική την ρήξη και την καταστροφή. Ευτυχώς, η νέα κυβέρνηση επέλεξε το πρώτο, όχι το δεύτερο. Και δυστυχώς, οι προειδοποιήσεις μας για την περιορισμένη φύση των επιλογών της χώρας επαληθεύθηκαν. Ελπίζουμε να μην επαληθευθούν και οι φόβοι μας για τα απότοκα του αδιεξόδου, μετά από την πρωτοφανή ματαίωση της ελπίδας των πολιτών…