Το διαβάζουμε πλέον παντού στον τύπο, σε κάθε πρωτοσέλιδο, σε κάθε ρεπορτάζ. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα φέρεται να προτίθεται να φέρει προς ψήφιση μια σειρά από επώδυνα μνημονιακά μέτρα, προκειμένου να μπορέσουμε να συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας στην διαπραγμάτευση — σε αναμμένα κάρβουνα — που διεξάγουμε ως χώρα. Άλλα δημοσιεύματα μιλούν για οκτώ μέτρα, αλλά για επτά, άλλα για δέκα. Όλα, πάντως, συμφωνούν πως μιλάμε για ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, ιδιωτικοποιήσεις, φόρους, και άλλες πολλές ακυρώσεις προεκλογικών τοποθετήσεων και δεσμεύσεων, και άλλες πολλές παλινωδίες, και άλλες πολλές κυβιστήσεις.

Είναι πλέον περισσότερο από προφανές ότι τα ενδεχόμενα είναι δύο. Είτε η επώδυνη, ακραία ρήξη, για την οποία ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενες παρεμβάσεις μας, είτε κατά δεύτερον μια απολύτως επώδυνη συμφωνία με κοφτερά μέτρα, ώστε να πεισθούν και οι πλέον δύσπιστοι των εταίρων μας για τα μνημονιακά φρονήματα της ελληνικής κυβέρνησης. Παρά το γεγονός ότι, στο δεύτερο ενδεχόμενο και στην αποφυγή της ρήξης, η κυβέρνηση θα αποδειχθεί σκληρότερη από πλευράς μνημονίου από όλες τις προηγούμενες που δεν ήταν «πρώτη φορά Αριστερά», παρ” όλα ταύτα η κοινή γνώμη μοιάζει να κρίνει αυτό το ενδεχόμενο με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για την ακρίβεια, δεδομένου του πλήθους των ενδεχόμενων μέτρων προς ψήφιση, με οκτώ μέτρα και οκτώ σταθμά… Για κάποιο μυστήριο λόγο, μοιάζουν να είναι άλλο πράγμα τα δύσκολα μέτρα όταν εισάγονται από κεντροδεξιές κυβέρνησης συνασπισμού, και άλλο πράγμα όταν τοποθετούνται και υλοποιούνται από την «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν θα επιβεβαιωθεί το σενάριο της ρήξης ή του επώδυνου συμβιβασμού—πάντως, ο χρόνος θα το δείξει σύντομα. Παρά τα εμφανή αδιέξοδα της καταστάσεως όμως, η κοινή γνώμη εξακολουθεί να βρίσκεται στον αστερισμό του «πρώτη φορά Αριστερά». Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από την υποκατάσταση της πραγματικότητας με φαντασιώσεις και συμβολισμούς, που ευχαριστούν και τέρπουν την κοινή γνώμη. Κάποια στιγμή, όμως, θα φανεί χωρίς καμία αμφιβολία ότι με φαντασιώσεις και συμβολισμούς, ούτε συμφωνίες κλείνονται, ούτε τα ταμεία γεμίζουν, ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις καταβάλλονται. Όσο και να διασκεδάζουμε τις ανησυχίες μας με την μετεκλογική ευφορία, η ώρα του λογαριασμού αναπόφευκτα θα έρθει. Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε, είναι το να υπάρχει τότε, στην οργή του κόσμου, βιώσιμη εναλλακτική διακυβέρνησης για τη χώρα. Διότι η πληθωρική εύνοια της κοινής γνώμης, όσο γρήγορα έρχεται, άλλο τόσο γρήγορα φεύγει. Και τότε, η πραγματικότητα αποκαλύπτεται γυμνή.