Αγροτική Πολιτική Σταθερού Προσανατολισμού και Συστηματικής Καθοδήγησης

Το αγροτικό πρόβλημα δεν είναι σημερινό. Είναι μια ανοικτή πληγή, που άφησε πίσω του ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο διαχειρίστηκε χρόνια τώρα τα μεγάλα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Δυστυχώς όμως με βραχυπρόθεσμη λογική και κομματική σκοπιμότητα. Όταν τα πάντα στην οικονομία άλλαζαν, όταν οι άλλες χώρες με μεγάλο ποσοστό αγροτικής οικονομίας προχωρούσαν σε τομές, για να κάνουν το προϊόν τους περισσότερο ανταγωνιστικό, οι δίκες μας κυβερνήσεις, και κυρίως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν μπήκαν στον κόπο να σχεδιάσουν το μέλλον.

Ακολούθησε, και με ευθύνη του αγροτικού κόσμου,  ένας εφησυχασμός εξαιτίας των κοινοτικών επιδοτήσεων. Για πολλά χρόνια οι Έλληνες παραγωγοί συνήθισαν σε μια εντελώς λανθασμένη πρακτική. Να καλλιεργούν για την επιδότηση και όχι για το προϊόν. Δεν προχωρήσαμε λοιπόν στις απαραίτητες αλλαγές και τομές στο μοντέλο παραγωγής και στο μοντέλο οργάνωσης του αγροτικού τομέα, ούτε προσαρμοστήκαμε στα νέα παγκόσμια δεδομένα. Έτσι σήμερα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί μια νέα μορφή αγροτικής οικονομίας, με κύριο άξονα την καλλιέργεια ποιοτικότερων προϊόντων από οργανωμένες αγροτικές εκμεταλλεύσεις, είμαστε σχεδόν ανέτοιμοι να ανταπεξέλθουμε στις νέες προκλήσεις.

Η Νέα Δημοκρατία, τα προηγούμενα χρόνια στάθηκε δίπλα στους αγρότες. Προωθήσαμε πολιτικές, που αλλάζουν το μοντέλο της  αγροτικής παραγωγής και ενισχύουν τις αγροτικές υποδομές, όπως το πρόγραμμα Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Αναπτύξαμε όμως και πρωτοβουλίες, που στήριξαν άμεσα και έγκαιρα το εισόδημα της αγροτικής οικογένειας. Πολλή κουβέντα έγινε για την περσινή οικονομική ενίσχυση των 500 εκατ. €, η οποία βέβαια δεν σηματοδότησε κάποια ουσιαστική αλλαγή, ούτε έλυσε τα συσσωρευμένα προβλήματα της ελληνικής γεωργίας. Ήταν ωστόσο ένα αναγκαίο έκτακτο μέτρο, που στιγμιαία ανακούφισε τις αγροτικές οικογένειες, σε μια χρονική στιγμή, που έβλεπαν το εισόδημα τους να συρρικνώνεται, λογω της κατάρρευσης των τιμών των αγροτικών προϊόντων.

Η νέα κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, όπως και στα υπόλοιπα μεγάλα ζητήματα του τόπου, έτσι και στο αγροτικό ζήτημα αποδεικνύεται ανέτοιμη και χωρίς σχέδιο. Με εξαγγελίες από την Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και αόριστες υποσχέσεις,  με πρόσχημα ένα γενικευμένο διάλογο χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα,  άφησε τους Έλληνες Αγρότες στο έρμαιο των χρεών, που τους «πνίγουν» κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Αυτός ήταν ο λόγος, που τα τελευταία χρόνια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας πίστωνε από τον Δεκέμβριο στους λογαριασμούς  των αγροτών, το σύνολο της κοινοτικής επιδότησης, με ταμειακή διευκόλυνση της Αγροτικής Τράπεζας. Σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έχει πιστώσει μόνο το 30% – 40% της επιδότησης και για το υπόλοιπο υπάρχει η αόριστη δέσμευση της κας Υπουργού, πως θα δοθεί την άνοιξη. Έως τότε, οι αγρότες πρέπει να ζήσουν με νέα δανεικά από τις τράπεζες και να εκλιπαρούν για πιστώσεις κατά την προμήθεια των αγροτικών εφοδίων.

Τα αδιέξοδα του αγροτικού κόσμου για μια ακόμα φορά «ξεδιπλώθηκαν» στις εθνικές οδούς. Κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα των αγροτών να διαδηλώνουν μαζικά τα αιτήματα τους. Πάντα όμως με τρόπους, που δεν προσβάλουν ούτε περιορίζουν δραματικά τα δικαιώματα των υπολοίπων πολιτών αυτής της χώρας. Το κρίσιμο ερώτημα, ωστόσο, που πρέπει να προβληματίσει, είναι αν οι κινητοποιήσεις τόσα χρόνια έφεραν αποτελέσματα. Που ωφέλησαν την ελληνική γεωργία και τους αγρότες της χώρας μας.

Οι αγρότες έχουν δίκιο αναζητώντας την βοήθεια της πολιτειας. Ποια όμως πρέπει να είναι αυτή η βοήθεια και προς ποια κατεύθυνση; Θα κινείται στην λογική του μοντέλου του ΄80 ή θα πρέπει να αναζητά συγκεκριμένα το μέλλον. Η μόνη λύση  για την επιβίωση του αγροτικού πληθυσμού  και της αγροτικής ενασχόλησης είναι να υπάρξει εθνική πολιτική, με αποφάσεις στρατηγικού χαρακτήρα, καθαρό πλαίσιο λειτουργίας και κεντρική, συστηματική καθοδήγηση του αγροτικού κόσμου. Με στροφή στον νέο αγρότη, με κύρια και αποκλειστική απασχόληση.  Αν θέλει η κυβέρνηση να δώσει προοπτική και ελπίδα στον συνεχώς συρρικνούμενο αγροτικό τομέα, θα πρέπει να ταράξει τα νερά και να προχωρήσει από κοινού στις απαραίτητες τομές. Να χαράξει πολιτικές, που σταδιακά θα αποδώσουν και θα κάνουν τα προϊόντα μας ανταγωνιστικά στο εξωτερικό και φθηνά στην Ελλάδα.

Είναι διαχρονική η ευθύνη των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, γιατί ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε συγκροτημένα, το σύνολο των προβλημάτων, που ανέκυψαν στον αγροτικό κόσμο. Η αντιμετώπιση τους προϋποθέτει ρήξεις, τομές, αλλά και τόλμη. Η κυβέρνηση όμως μέχρι στιγμής αποδεικνύεται, πως αδυνατεί να υποδείξει μια τέτοια πολιτική.