ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΧΕΣ.

Το τελευταίο διάστημα η κοινή γνώμη, παρακολούθησε έντονες διαμάχες στα «τηλεπαράθυρα», που αφορούσαν τις μεγάλες αλλαγές στο χώρο της Υγείας. Η κυβέρνηση προσπάθησε με μια νομοθετική της πρωτοβουλία, να επιφέρει σημαντικότατες αλλαγές, στοχεύοντας –κατά τα λεγόμενά της- αποκλειστικά στο «κλείσιμο» της δημοσιονομικής τρύπας στα οικονομικά της Υγείας. Η προσπάθεια αυτή όμως, πιθανόν δεν ξεκίνησε σωστά από την αρχή.

Όχι γιατί οι αλλαγές που επιχειρούνται είναι πολυμέτωπες και διαφορετικές. Αλλά γιατί φαντάζει μάλλον αδύνατο, ο τελευταίος Υπουργός Υγείας σ’ αυτή την ολιγόμηνη, μέχρι σήμερα, θητεία του, να αντιλήφθηκε το σύνολο των παθογενειών και των προβλημάτων στο χώρο της Υγείας. Συγκεκριμένα, αυτών που επικαλείται, ότι προσπαθεί να επιλύσει.

Και αν τελικά η συζήτηση είχε δύο ή τρία κορυφαία σημεία αντιπαράθεσης μεταξύ του Υπουργού και σχετικών επιστημονικών- επαγγελματικών ομάδων, η ουσιαστικά κρίσιμη τομή-αλλαγή αποκρύφτηκε και προφανώς δεν συζητήθηκε. Πέρα λοιπόν από τις αντιδράσεις του Ιατρικού και του Φαρμακευτικού κλάδου , που σηματοδότησαν τις συζητούμενες αλλαγές, το σημαντικότερο σημείο, που διέφυγε συζήτησης και προσοχής, είναι η εκχώρηση της αρμοδιότητας για τους διαγωνισμούς προμηθειών του δημοσίου συστήματος Υγείας σε ιδιώτες.

Δηλαδή πλέον , όλες οι προμήθειες, που αποτέλεσαν τη μείζονα συζήτηση για τις «φουσκωμένες δαπάνες», δεν θα γίνονται από υπηρεσίες της ελληνικής πολιτείας, αλλά από κάποιον ή κάποιους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο σχετικό χώρο. Οι κίνδυνοι που εγκυμονούν είναι πολλοί. Οι πιθανότητες να αναδειχθούν νέοι «εθνικοί» εργολάβοι, με συνέπειες ανάλογες των τελευταίων δεκαετιών, υπαρκτές.

Από την άλλη πλευρά οι ρυθμίσεις που αφορούν τον Εθνικό Οργανισμό Πρωτοβάθμιων Υπηρεσιών Υγείας, στον οποίο θα ενταχθούν τα μεγαλύτερα ασφαλιστικά Ταμεία, μόνο απορίες και προβληματισμό δημιουργούν. Αντί να δοθεί η δυνατότητα ενός ελεύθερου και ανοικτού συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, φαίνεται πως οι ασφαλισμένοι των ΟΠΑΔ, ΟΑΕΕ, ΙΚΑ και ΟΓΑ, θα αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Επιπλέον οι αμοιβές των συμβεβλημένων γιατρών με τον ΕΟΠΥΥ, θα έχουν τα χαρακτηριστικά της σύμβασης έργου, όχι κατά πράξη και περίπτωση. Προφανώς και οι συμβάσεις θα γίνουν σε περιορισμένη κλίμακα. Μιλάμε λοιπόν και για περεταίρω εξευτελισμό του ήδη υποβαθμισμένου ιατρικού επαγγέλματος. Και για να είμαστε ξεκάθαροι, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως υπάρχουν επίορκοι και διεφθαρμένοι λειτουργοί στο χώρο της Υγείας. Δεν είναι όμως σωστό από την άλλη πλευρά, μέσα από μία γενίκευση να αντιμετωπίζεται το σύνολο του ιατρικού κόσμου με χαρακτηριστικά απαξίωσης και εξευτελισμού.

Ανάλογη τακτική ακολούθησε η κυβέρνηση και με τους φαρμακοποιούς. Αφού εκμηδένισε σχεδόν το κέρδος τους, τους πιέζει επιπλέον διευρύνοντας το ωράριο των φαρμακείων σε καθημερινή βάση πρωί- απόγευμα, καθώς και για το πρωί του Σαββάτου. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φαρμακείων λειτουργεί με την παρουσία και μόνο του φαρμακοποιού ιδιοκτήτη, αντιλαμβάνεται κανείς πως σύντομα θα επέλθει και η φυσική εξόντωση των τελευταίων. Άρα πιθανότατα σε σύντομο διάστημα και με σχετική νομοτέλεια και το επάγγελμα του φαρμακοποιού, θα οδηγηθεί στον έλεγχο των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Η ειρωνεία είναι πως η κυβέρνηση δρομολόγησε όλες αυτές τις εξελίξεις, στο όνομα του ανοίγματος, ενός –θεωρητικά- κλειστού επαγγέλματος. Η αλήθεια όμως είναι, πως το επάγγελμα του φαρμακοποιού δεν ήταν ποτέ πραγματικά κλειστό. Είχε περιορισμούς, όπως σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και παρά το «χαλάρωμα» τους, στην πραγματικότητα ως χώρα έχουμε αναλογικά με τον πληθυσμό τα περισσότερα φαρμακεία.

Το πρόβλημα ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, είναι παιδαγωγικό. Όταν η ελληνική πολιτεία δεν είναι συνεπής απέναντι στους κοινωνικούς της εταίρους, δεν μπορεί να ζητά τη συνέπεια από τους τελευταίους. Όταν οι φαρμακοποιοί δεν έχουν πληρωθεί από τα ασφαλιστικά ταμεία εδώ και οκτώ μήνες, οι γιατροί είναι απλήρωτοι εδώ και δεκατέσσερις μήνες,  δεν μπορεί να στοχοποιούνται ως η  αιτία της πολυέξοδης Υγείας στη χώρα μας. Και από την άλλη πλευρά οι πολίτες δεν θα βρουν, μέσα από αυτές τις συνθήκες, το επίπεδο υγείας ή την αντιμετώπιση που προσδοκούν.

Η κυβέρνηση λοιπόν, αντί να διαπαιδαγωγεί την κοινωνία καταφεύγει στο λαϊκισμό, προσπαθώντας να δημιουργήσει άλλοθι για την παράδοση της χώρας στις αγκάλες της Τρόικα και του ΔΝΤ. Έτσι όμως αυξάνει κατακόρυφα την αναξιοπιστία της ίδιας και του πολιτικού συστήματος στα μάτια της κοινωνίας. Και πολύ φοβάμαι πως αυτή τη φορά, το «μάρμαρο» θα το πληρώσουν όλοι οι έλληνες πολίτες για πολλά πολλά  χρόνια.