Με δεδομένο τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων της Ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους εταίρους, η αποτυχία του κ. Τσίπρα να ξεπεράσει τις ιδεοληπτικές του μονομέρειες οδηγεί την χώρα στον διχασμό

και την αβεβαιότητα. Η πάλαι ποτέ λέξη-ταμπού, ελέω Καννών και Γιώργου Παπανδρέου, προκρίνεται ως ελπίδα διεξόδου και νομιμοποίησης για μια κυβέρνηση, που πέτυχε μέσα σε πέντε μήνες διακυβέρνησης να οδηγήσει την οικονομία και την χώρα σε τέλμα.

Σε αυτή την περίπτωση ουσιαστικά η κυβέρνηση «της δραχμής» μεταθέτει στην κοινωνία την ανάληψη της ευθύνης για την υιοθέτηση του «έντιμου» συμβιβασμού, που η ίδια πρότεινε «απρόθυμα» προεκλογικά, ή της «καταστροφικής» ρήξης, την οποία υπηρετεί συνειδητά μετεκλογικά. Ενός συμβιβασμού, που την φέρνει βέβαια σε αντίθεση με τους δαίμονες των συνιστωσών της, τις αριστερίστικες εμμονές τους και τις πιθανές αντιδράσεις τους, αλλά κρατά την χώρα στον πυρήνα και την ασφάλεια της Ευρώπης ή μιας ρήξης, που θα την θέσει ενώπιον των ιστορικών ευθυνών της απέναντι στους πολίτες και τις μελλοντικές γενιές αυτής της χώρας. Δυστυχώς, όμως, για τη κυβέρνηση αλλά και για εμάς τους πολίτες, το δημοψήφισμα δενμπορεί ποτέ να αποτελέσει ουσιαστική διέξοδο για οποιοδήποτε πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό ζήτημα στην Ελλάδα. Άλλωστε ποιο πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας έλυσαν οι πρόσφατες εκλογές, που εκβίασε και εν τέλει επέβαλλε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι σημερινοί κυβερνητικοί του εταίροι, εκτός από αυτό της προεδρικής εκλογής;

Κάθε συμμετοχική δημοκρατική διαδικασία, όπως το δημοψήφισμα ή οι εκλογές, αποτελούν λύση για την δημοκρατία, όταν γίνονται στην ώρα τους και υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Σε κάθε άλλη περίπτωση δημιουργούν απρόβλεπτες καταστάσεις, που μπορεί να αποδειχθούν ζημιογόνες. Πολύ περισσότερο, όταν οι πολιτικές αιτιάσεις τους κινούνται στα όρια των συνταγματικών προβλέψεων. Ας μην ξεχνάμε, πως η τωρινή περιπέτεια της Πατρίδας έχει ως αφετηρία τις πρόωρες εκλογές του 2009, που ο κ. Παπανδρέου ανεύθυνα, παίζοντας με το Σύνταγμα, επέβαλλε στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Η ιστορική στιγμή στην οποία βρίσκεται η χώρα επιβάλλει να απορρίψουμε μια και καλή τα όπλα της παλαιοκομματικής πολιτικής, η οποία επιμένει να χρησιμοποιεί τις δημοκρατικές πρακτικές είτε ως επικοινωνιακά

εργαλεία εντυπωσιασμού και εντυπώσεων, είτε ως άλλοθι της πολιτικής τους χρεωκοπίας. Στις πρόσφατες εκλογές οι Έλληνες πολίτες ψήφισαν τον κ.Τσίπρα και του έδωσαν ξεκάθαρη εντολή να βάλει τέλος στα μνημόνια, να βάλει στην άκρη τη λιτότητα, να επαναφέρει τη χώρα στην ανάπτυξη. Με διαπραγμάτευση εντός της Ευρώπης και όχι για να έρθει σε ρήξη και να οδηγήσει τη χώρα εκτός αυτής. Η χώρα, λοιπόν, δεν χρειάζεται δημοψήφισμα, η κοινωνία δεν αντέχει τον διχασμό. Δεν χρειάζεται «κυβερνήτες», που παίζουν το μέλλον της Πατρίδας στα ζάρια, σε ένα εφιαλτικό «ραντεβού με την ιστορία», επειδή θεωρούν πως η «αριστερή» τους ταμπέλα τους επιτρέπει να το κάνουν. Χρειάζεται πολιτικούς ηγέτες με κύρος και αίσθηση του ιστορικού τους ρόλου, που δεν θα είναι όμηροι των ιδεοληψιών τους και δέσμιοι του πολιτικού κόστους.

Η διαχείριση του πολιτικού ρεαλισμού είναι πράξη ευθύνης και απόδειξη των προθέσεων, πως ο Πρωθυπουργός επιδιώκει, θέλει και στοχεύει να υπερβεί τα όποια αδιέξοδα της διαπραγμάτευσης για το καλό της Πατρίδας και της κοινωνίας, που δεν αντέχουν άλλη καθυστέρηση. Η Κυβέρνηση οφείλει να μιλήσει με ευθύτητα και να πείσει τους πολίτες για την αναγκαιότητα των επιλογών της, αναλαμβάνοντας βέβαια και την ευθύνη για αυτές. Όχι να κρυφτεί πίσω από αυτούς, επειδή η εξουσία «μαγεύει». Και θα κριθεί για αυτό συνολικά. Με καθαρές λύσεις την ώρα και με την διαδικασία, που το Σύνταγμα προβλέπει.