Τους τελευταίους μήνες βιώνουμε πραγματικά πρωτοφανείς πολιτικές ανακατατάξεις. Κόμματα, τα οποία μεγεθύνθηκαν σε εκπληκτικό βαθμό λόγω της αντίδρασής τους στο μνημόνιο, υπόσχονται, πως θα αποτελέσουν τώρα τους συνεπέστερους εφαρμογείς του. Κόμματα, που δεν υπήρχαν πριν και τα οποία δημιουργήθηκαν με βάση την άρνησή τους στο μνημόνιο, βρέθηκαν να το υπερψηφίζουν χωρίς ούτε μία διαρροή διαφωνούντος βουλευτή. Και κόμματα, τα οποία λόγω της συνέπειας τους στην υποστήριξη της αλήθειας αποδοκιμάστηκαν εκλογικά, βρίσκονται σήμερα να στηρίζουν αυτά κοινοβουλευτικά τον πρωθυπουργό της «πρώτης αριστερής» κυβέρνησης, λόγω του μείζονος εθνικού διακυβεύματος. Τη συνέχιση της προσπάθειας εξόδου της χώρας από την κρίση και τη διασφάλιση της παραμονής της εντός της Ευρώπης.

Στο νέο, ρευστό πολιτικό τοπίο, που αναδύεται, πυλώνας σταθερότητας και φερεγγυότητας εξακολουθούν να είναι οι πολιτικές δυνάμεις, που υποστήριξαν με συνέπεια, πως ο μόνος σίγουρος τρόπος για την ασφαλή έξοδο από την κρίση είναι μέσα από την συμμέτοχή μας στον στενό πυρήνα της Ε.Ε. και την συνεργασία με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Είναι όλες αυτές οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, που πιστές στο όραμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, εκφράζοντας την κοινή λογική, στηρίζουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας στη βάση όχι αναγκαστικά μιας αριστερής ή δεξιάς πολιτικής, αλλά μιας αναγκαίας πολιτικής, ως τη μόνη βιώσιμη λύση για την άρση του αδιέξοδου, που η ανικανότητα, η αναβλητικότητα και η υποκρισία της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. προκάλεσε. Κάθε άλλη εναλλακτική, οδηγεί στην χρεοκοπία, στη φτώχεια, στη διεθνή απομόνωση και στην πολιτική αποσταθεροποίηση.

Αυτό κάποιοι το ήξεραν και προηγουμένως, αλλά έκαναν ότι δεν το γνωρίζουν. Παραπληροφορούσαν τους πολίτες και πρόσφεραν ελπίδες, που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσαν να υποστηριχθούν από την πραγματικότητα. Ενώ άλλοι, λόγω άγνοιας, ανικανότητας ή έστω έλλειψης πληροφόρησης, αληθινά δεν το γνώριζαν και πίστευαν σε πολιτικούς δονκιχωτισμούς, που δεν θα μπορούσαν παρά να βάλουν την χώρα σε περιπέτειες. Η πραγματικότητα συγκρούστηκε με τις φαντασιώσεις και, προφανώς, νίκησε. Το θλιβερό είναι, πως όσοι άλλαξαν πολιτική θέση, ρητορική και αφήγημα μέσα σε μία (σκληρή) νύχτα, δεν έχουν να πουν ούτε μισή κουβέντα συγγνώμης για τους μήνες παραπληροφόρησης και εξαπάτησης που προηγήθηκαν.

Το ερώτημα πλέον είναι τι γίνεται από “δω και πέρα. Διαφαίνεται, πως οι «βουλευτές της δραχμής» στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα αποχωρήσουν από τον σχηματισμό, αφήνοντας πίσω τους έναν «καθαρό» ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο. Είναι όμως προφανές, πως ακόμα και με τέτοιους όρους, δεν μπορεί να δημιουργηθεί ένα ευρύτερο «ευρωπαϊκό μέτωπο», που να περιλαμβάνει τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πόσο δε μάλλον σε ηγετική θέση. Οι παλινωδίες αυτού του κόμματος και του αρχηγού του, η απουσία κάθε απολογητικής διαθέσεως για την πολύμηνη εξαπάτηση, η διχαστική ρητορική, αλλά και η εσωτερική του αστάθεια, ακόμα και μετά την προσεχή αποχώρηση των «σκληρών», δεν επιτρέπουν στην κυβερνητική παράταξη να καταστεί ένα φιλευρωπαϊκό κόμμα συνετής διαχείρισης και ανάπτυξης ή ένας φερέγγυος συνομιλητής των εταίρων μας.

Το μόνο που απομένει από την περίοδο αστάθειας και εκρηκτικότητας, που άνοιξε στις 25 Ιανουαρίου, είναι το πότε αυτή η περίοδος θα κλείσει οριστικά. Όχι το πότε θα «εξυγιανθεί».

Ο ελληνικός λαός, μετά από μια περίοδο σκληρής προσπάθειας και αρκετών απογοητεύσεων, είχε κάθε δικαίωμα να πιστέψει όσους του έλεγαν, πως υπάρχει άλλος, εύκολος δρόμος, χωρίς πόνο και θυσίες. Τώρα όμως που οι ελπίδες αυτές διαψεύστηκαν πανηγυρικά και οι πωλητές τους ξέχασαν τα όσα υποστήριζαν, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στην ωριμότητα της αλήθειας και να εμπιστευτούμε ξανά όσους την εκφράζουν μέσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα.